Μια μέρα μόνος...

Έφτασε η μεγάλη μέρα που τόσο περίμενες...Είσαι εκεί...Μια βόλτα μόνος κάτω από τον παγωμένο ήλιο....ώρα να σκεφτείς, να κάνεις απολογισμό και επαναυπολογισμο..τι έκανες,γιατί το έκανες και τι θα κάνεις από εδώ και πέρα..Κάπου εκεί που χαζεύεις τις γιορτινές βιτρίνες και τον κόσμο να ψωνίζει και να προετοιμάζεται για τα ρεβεγιόν βρίσκεις την ώρα για αυτοκριτική σου..Ίσως φταίει το είδωλο που βλέπεις στο τζάμι της βιτρίνας...δε σε αναγνωρίζεις...και όμως είσαι εσύ...άλλαξες πολύ.. άλλαξες για να αρέσεις στον έναν και στον άλλον και τελικά δεν αρεσεις σε σένα...και τελικά ούτε και στους άλλους. Συνεχίζεις τον περίπατο σου στη μεγάλη πόλη....γίνεσαι ένα με τη μάζα- έτσι και αλλιώς ήσουν- βιαστικοί  πεζοί σε σκουντάνε κατά λάθος στην προσπάθεια να σε προσπεράσουν, εκνευρίζεσαι για λίγο..όχι με το σκούντημα αλλά που διέκοψαν το ειρμό σου...Που είχες μείνει;;;Ααα ναι....φτάσαμε μέσα Δεκέμβρη...πως πέρασαν έτσι οι μήνες;;Πως πέρασε άλλος ένας χρόνος;; Τι έχασες;; Τι κέρδισες;;Και αφού απαντήσεις σ όλα αυτά τα ερωτήματα,μελαγχολείς. Κάθε χρόνο τα ίδια..κάθε χρόνο και χειρότερα ή μάλλον κάθε πέρσι και καλύτερα..
Σα να συννέφιασε ξαφνικά και το κρύο γίνεται πιο αισθητό....και εσύ σα να κουράστηκες λίγο...Μάλλον ήρθε η ώρα για ένα καφέ μόνος.Βρίσκεις ένα τραπεζάκι στη γωνία κάτω από τη σόμπα και κάθεσαι . Ό,τι πρέπει για να διαβάσεις το αγαπημένο σου βιβλίο απολαμβάνοντας το ζεστό σου καπουτσίνο. Στην πραγματικότητα,όμως,μόνο μια παράγραφο κατάφερες να διαβάσεις....η θέα της αγριεμένης θάλασσας σε συνδυασμό με τα πυκνά και ασύμμετρα σύννεφα σου τραβάνε την προσοχή και εσύ ξαναχάνεσαι στις σκέψεις σου....Πόσο σ αρέσει η θάλασσα...σε ηρεμεί...θα ήθελες να μείνεις για πάντα εδώ...αύριο όμως φεύγεις...και δεν ξέρεις αν και πότε θα ξαναρθεις...δεν υπάρχει και λόγος πια...
Πληρώνεις...φεύγεις...παίρνεις και κάτι γρήγορο για φαγητό στο χέρι και συνεχίζεις την "περιπλάνηση" σου. Αυτοί οι δρόμοι τόσο γνώριμοι αλλά και τόσο διαφορετικοί όταν τους περπατάς μόνος. Βάζεις ακουστικά και ανοίγεις ραδιόφωνο και μάντεψε...πέφτεις στο πιο ακατάλληλο τραγούδι. Αναμνήσεις...πρόσωπα και καταστάσεις που έχεις συνδέσει με αυτό σε κάνουν να δακρύσεις...ευτυχώς που φοράς γυαλιά ηλίου και δεν προκαλείς τον οίκτο και τη περιέργεια των περαστικών...Είναι το τελευταίο που θέλεις...Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα για γυρίσεις στο καβούκι σου...μακρυά από τα βλέμματα των τρίτων.
Νυχτώνει σιγά σιγά...γιατί μελαγχολείς;;;Πάντα δήλωνες "Παιδί της νύχτας"...τι άλλαξε;;αα ξέχασα..είσαι μόνος...εε και;;καλύτερα!Ντύνεσαι,στολίζεσαι,φοράς και το αποφασιστικό και σέξι βλέμμα σου και βγαίνεις έξω...Το κρύο τσουχτερό αλλά η η αντανάκλαση της πανσέληνου στη θάλασσα σε αποζημιώνει...Η παραλία γεμάτη μπαράκια..εσύ όμως έχεις ήδη αποφασίσει σε ποιο θα πας...όχι τυχαία..ναι είναι πολύ ατμοσφαιρικό και ωραία διακοσμημένο...αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου...μέσα σου ελπίζεις να "είναι εκεί"..Παραγγέλνεις πρώτο ποτό...δείχνεις να διασκεδάζεις..τα βλέμματα και τα σχόλια των θαμώνων δε σ απασχολούν καθόλου...εσύ αναζητάς μανιωδώς το ένα και μοναδικό βλέμμα..Δεύτερο ποτό....και συνεχίζεις...τρίτο..Παραγγέλνεις τέταρτο και ο μπάρμαν σου πιάνει την κουβέντα καθώς σου γεμίζει το ποτήρι..αν και δεν έχεις όρεξη για κουβέντες..του λες την ιστορία σου...πίνεις άλλο ένα και φεύγεις...ζαλισμένος και απογοητευμένος...και ΜΟΝΟΣ. Δεν ήρθε και ούτε θα έρθει...Όχι πως δεν το περίμενες..απλά πέθανε και η τελευταία σου ελπίδα..έπαιξες και το τελευταίο σου χαρτί και έχασες..Και κάπως έτσι αποκοιμιέσαι..
Ξημέρωσε καινούργια μέρα...η ώρα της επιστροφής..το κεφάλαιο αυτό κλείνει οριστικά μαζί με τον απολογισμό σου..επιστρέφεις στη γεμάτη και πολυάσχολη ζωή σου...εκεί δε θα σαι μόνος ή μήπως θα σαι;;