Μια μέρα μόνος...

Έφτασε η μεγάλη μέρα που τόσο περίμενες...Είσαι εκεί...Μια βόλτα μόνος κάτω από τον παγωμένο ήλιο....ώρα να σκεφτείς, να κάνεις απολογισμό και επαναυπολογισμο..τι έκανες,γιατί το έκανες και τι θα κάνεις από εδώ και πέρα..Κάπου εκεί που χαζεύεις τις γιορτινές βιτρίνες και τον κόσμο να ψωνίζει και να προετοιμάζεται για τα ρεβεγιόν βρίσκεις την ώρα για αυτοκριτική σου..Ίσως φταίει το είδωλο που βλέπεις στο τζάμι της βιτρίνας...δε σε αναγνωρίζεις...και όμως είσαι εσύ...άλλαξες πολύ.. άλλαξες για να αρέσεις στον έναν και στον άλλον και τελικά δεν αρεσεις σε σένα...και τελικά ούτε και στους άλλους. Συνεχίζεις τον περίπατο σου στη μεγάλη πόλη....γίνεσαι ένα με τη μάζα- έτσι και αλλιώς ήσουν- βιαστικοί  πεζοί σε σκουντάνε κατά λάθος στην προσπάθεια να σε προσπεράσουν, εκνευρίζεσαι για λίγο..όχι με το σκούντημα αλλά που διέκοψαν το ειρμό σου...Που είχες μείνει;;;Ααα ναι....φτάσαμε μέσα Δεκέμβρη...πως πέρασαν έτσι οι μήνες;;Πως πέρασε άλλος ένας χρόνος;; Τι έχασες;; Τι κέρδισες;;Και αφού απαντήσεις σ όλα αυτά τα ερωτήματα,μελαγχολείς. Κάθε χρόνο τα ίδια..κάθε χρόνο και χειρότερα ή μάλλον κάθε πέρσι και καλύτερα..
Σα να συννέφιασε ξαφνικά και το κρύο γίνεται πιο αισθητό....και εσύ σα να κουράστηκες λίγο...Μάλλον ήρθε η ώρα για ένα καφέ μόνος.Βρίσκεις ένα τραπεζάκι στη γωνία κάτω από τη σόμπα και κάθεσαι . Ό,τι πρέπει για να διαβάσεις το αγαπημένο σου βιβλίο απολαμβάνοντας το ζεστό σου καπουτσίνο. Στην πραγματικότητα,όμως,μόνο μια παράγραφο κατάφερες να διαβάσεις....η θέα της αγριεμένης θάλασσας σε συνδυασμό με τα πυκνά και ασύμμετρα σύννεφα σου τραβάνε την προσοχή και εσύ ξαναχάνεσαι στις σκέψεις σου....Πόσο σ αρέσει η θάλασσα...σε ηρεμεί...θα ήθελες να μείνεις για πάντα εδώ...αύριο όμως φεύγεις...και δεν ξέρεις αν και πότε θα ξαναρθεις...δεν υπάρχει και λόγος πια...
Πληρώνεις...φεύγεις...παίρνεις και κάτι γρήγορο για φαγητό στο χέρι και συνεχίζεις την "περιπλάνηση" σου. Αυτοί οι δρόμοι τόσο γνώριμοι αλλά και τόσο διαφορετικοί όταν τους περπατάς μόνος. Βάζεις ακουστικά και ανοίγεις ραδιόφωνο και μάντεψε...πέφτεις στο πιο ακατάλληλο τραγούδι. Αναμνήσεις...πρόσωπα και καταστάσεις που έχεις συνδέσει με αυτό σε κάνουν να δακρύσεις...ευτυχώς που φοράς γυαλιά ηλίου και δεν προκαλείς τον οίκτο και τη περιέργεια των περαστικών...Είναι το τελευταίο που θέλεις...Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα για γυρίσεις στο καβούκι σου...μακρυά από τα βλέμματα των τρίτων.
Νυχτώνει σιγά σιγά...γιατί μελαγχολείς;;;Πάντα δήλωνες "Παιδί της νύχτας"...τι άλλαξε;;αα ξέχασα..είσαι μόνος...εε και;;καλύτερα!Ντύνεσαι,στολίζεσαι,φοράς και το αποφασιστικό και σέξι βλέμμα σου και βγαίνεις έξω...Το κρύο τσουχτερό αλλά η η αντανάκλαση της πανσέληνου στη θάλασσα σε αποζημιώνει...Η παραλία γεμάτη μπαράκια..εσύ όμως έχεις ήδη αποφασίσει σε ποιο θα πας...όχι τυχαία..ναι είναι πολύ ατμοσφαιρικό και ωραία διακοσμημένο...αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου...μέσα σου ελπίζεις να "είναι εκεί"..Παραγγέλνεις πρώτο ποτό...δείχνεις να διασκεδάζεις..τα βλέμματα και τα σχόλια των θαμώνων δε σ απασχολούν καθόλου...εσύ αναζητάς μανιωδώς το ένα και μοναδικό βλέμμα..Δεύτερο ποτό....και συνεχίζεις...τρίτο..Παραγγέλνεις τέταρτο και ο μπάρμαν σου πιάνει την κουβέντα καθώς σου γεμίζει το ποτήρι..αν και δεν έχεις όρεξη για κουβέντες..του λες την ιστορία σου...πίνεις άλλο ένα και φεύγεις...ζαλισμένος και απογοητευμένος...και ΜΟΝΟΣ. Δεν ήρθε και ούτε θα έρθει...Όχι πως δεν το περίμενες..απλά πέθανε και η τελευταία σου ελπίδα..έπαιξες και το τελευταίο σου χαρτί και έχασες..Και κάπως έτσι αποκοιμιέσαι..
Ξημέρωσε καινούργια μέρα...η ώρα της επιστροφής..το κεφάλαιο αυτό κλείνει οριστικά μαζί με τον απολογισμό σου..επιστρέφεις στη γεμάτη και πολυάσχολη ζωή σου...εκεί δε θα σαι μόνος ή μήπως θα σαι;;

Τράβα Σκανδάλη..

Σταμάτα πια να με βασανίζεις....σταμάτα να έρχεσαι και να φεύγεις...βαρέθηκα να κυνηγάω σκιές και φαντάσματα...γιατί δε με λυπάσαι;;; Γιατί;;; Και αυτά τα όνειρα..αχ αυτά τα όνειρα..!!!Τόσο αληθινά και συνάμα τόσο ψεύτικα...σαν τα λόγια σου...τα λόγια που δεν ήθελα πιστέψω και όμως το έκανα...Και η σιωπή;;;Φωνάζει όλα αυτά που δεν λες....όλα αυτά που κρατάς κρυμμένα..Μίλα επιτέλους..Τι φοβάσαι;;Αγάπη μου όταν είσαι ήδη νεκρός οι σφαίρες δε σε σκοτώνουν πια. Τράβα σκανδάλη λοιπόν.....


Δε με ελέγχω πια...δεν ελέγχω το μυαλό μου...Φωνάζω,σε βρίζω...λέω τέλος..και ένα αναπάντεχο χαμόγελο επισκέπτεται τα χείλη μου...Ανακούφιση..."Τελείωσε!" λέω...Ναι τελείωσε για κάποιες ώρες μόνο...μετά σκέψεις κατακλύζουν πάλι το μυαλό μου...μελαγχολία και πάλι...η μόνιμη μου συντροφιά τον τελευταίο καιρό..και εσύ αρνείσαι πεισματικά να πάρεις τη θέση της...Δεν πειράζει..Κάποια στιγμή θα με βαρεθεί και θα φύγει και αυτή..Μη στενοχωριέσαι κάτι άλλο θα βρώ να ασχολούμαι..δε ξεμένω...δε σταματάω να με βασανίζω..Όπως καταλαβαίνεις το πρόβλημα μου δεν είσαι εσύ...το περίμενα από σένα...ο εαυτός μου με φοβίζει..με φοβίζουν αυτά που έκανα και αυτά που σκέφτομαι να κάνω στο μέλλον...Γι' αυτό σου λέω τράβα σκανδάλη...

-Ααα ναι, γιορτάζω σήμερα..παραλίγο να το ξεχάσω...και εσύ το ξέρω...Ας βάλω τα "γιορτινά" μου λοιπόν να μου ευχηθείς..

Οι επιλογές μας...

"Είμαστε οι επιλογές μας." 
Συνεχώς αυτή η φράση τριβελίζει το μυαλό μου κάθε φορά που κάνω κάτι λάθος ή τουλάχιστον κάτι που κατά τον περίγυρο μου είναι λάθος.Για μένα ότι σ'εκφράζει δεν είναι ποτέ λάθος. Η ζωή είναι ένα ρίσκο.Ή το παίρνεις γνωρίζοντας ο,τι μπορεί να χάσεις ή δεν το παίρνεις και αφήνεις τα "αν" να σε βασανίζουν. "Τι θα γινόταν αν....;;;"," Και αν τα πράγματα ήταν αλλιώς...;; "και αν τότε είχα κάνει αυτό;; όσο και να το ψάχνεις τα ερωτήματα αυτά θα μείνουν αναπάντητα.Εσύ το επέλεξες! 
"Ζήσε το με πάθος και ας είναι λάθος."
Το βασικό και κύριο είναι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, να έχεις επίγνωση των πράξεων σου και των επιπτώσεων τους σε σένα και τους γύρω σου. Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν και είναι λογικό αυτό. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε σταματήσουν, ίσως για το καλό σου,ίσως και όχι. Όπως και να χει η απόφαση και η επιλογή είναι δική σου.

Και κλείνω με λίγες συμβουλές (τα λέω για να τ' ακούω):

-Μη συμβιβάζεστε

-Μην υποκύπτετε.

-Μην υποχωρείτε.

-Μη χάνετε το κουράγιο σας.

-Μη σταματήσετε να ονειρεύεστε.

-Μη σταματήσετε να ελπίζετε.

-"Άσε με να κάνω λάθος,
άσε με να δω καλά,
άσε με να δω μονάχος,
τι μου παίρνει τα μυαλά"

Το πιο επικίνδυνο πράγμα στη ζωή είναι να μην πάρεις ρίσκα.

Leo Buscaglia

"Το θέμα είναι να τολμάς. Για όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή πρέπει να τζογάρεις. Μόνο οι μούμιες είναι απόλυτα ασφαλείς στις προθήκες τους.."
Αλκυόνη Παπαδάκη

Παιχνίδια...

Ας ανατρέξουμε για λίγο πίσω στα ανέμελα παιδικά μας χρόνια που παίζαμε παιχνίδια...Και τώρα θα αναφωνείς με νοσταλγία "Αχ!ωραίες εποχές!" Δεν έχεις και άδικο.Μεγαλώσαμε πια. Ε και;; Τι παραπονιέσαι;;Οι μεγάλοι δεν παίζουν παιχνίδια;; Μα φυσικά και παίζουν...με τη διαφορά οτι δεν είναι πάντα τόσο ανέμελα και διασκεδαστικά. Και μην ξεχνάμε και τα ωραιότατα παιχνίδια του μυαλού αλλά προς το παρόν ας τα αφήσουμε αυτά και ας γυρίσουμε στα παιδικά.

Λοιπόν, τι θα παίξουμε σήμερα;;

Κρυφτό;;; Φτού και βγαίνω!χμ!ίσως το πιο αγαπημένο παιχνίδι μικρών και μεγάλων.'Όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση απλά κρύβεσαι και αφήνεις τους άλλους να σε ψάχνουν.Η εύκολη λύση...σε βγάζει από τη δύσκολη θέση να δώσεις απαντήσεις, εξηγήσεις και να βρεις λύσεις. Άσε τους άλλους να σκάνε...Προσοχή όμως!"Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για να κρυφτείς και πολύ μικρός για να σε βρω." Βρες καλή κρυψώνα...γιατί άμα σε βρω θα τα φυλάς εσύ...και ξέρεις τι συνέπειες έχει αυτό...θα πρέπει να δώσεις όλες τις εξηγήσεις μαζεμένες...και μετά θα σου κρυφτώ εγώ...όχι για το λόγο που το έκανες εσύ...απλά για να δω αν θα με ψάξεις..

Κυνηγητό;;; θα λέγαμε πως είναι το αγαπημένο παιχνίδι των γυναικών... παραδεχτείτε το! Όλες κολακευόμαστε όταν κάποιος μας πολιορκεί και επιμένει ακόμα και αν δεν μας ενδιαφέρει. Το πρόβλημα εδώ είναι οτι πλέον ξεμείναμε από κυνηγούς. Τα αγοράκια δε μας παίζουν πια- ή μάλλον μας παίζουν αλλά θα το αναλύσουμε άλλη ώρα- και γι 'αυτό φταίμε κυρίως εμείς. Δεν τους αφήνουμε περιθώρια να κυνηγήσουν, δεν τρέχουμε καν.Οπότε εμείς  χαλάσαμε τους κανόνες του παιχνιδιού.Και άντε τώρα το αγοράκι που έχει καλομάθει στην αδράνεια να σηκωθεί να τρέξει να κυνηγήσει την άλλη τη θεοπάλαβη που χει όρεξη για παιχνίδια. "Άσε μας κουκλίτσα μου!" Και κάπου εδώ αλλάζουν οι ρόλοι...τα κοριτσάκια που θα έτρεχαν για να τις πιάσουν , κυνηγάνε τα αγοράκια. Τις περισσότερες φορές άδικα τρέχουν...δεν πρόκειται να τους φτάσουν..αλλά η προσπάθεια μετράει..

Κορόιδο;;; πάντα θα υπάρχει κάποιος διαθέσιμος για το ρόλο του κορόιδου. Ξέρεις..το καλό παιδί που θα ναι διαθέσιμος για όλα,που θα γίνει χαλί να τον πατήσεις. Και εσύ φυσικά θα το κάνεις..Αλίμονο! Εις υγείαν του κορόιδου,λοιπόν!Πρόσεχε όμως!το κορόιδο κάποτε ξυπνάει....και o τροχός γυρνάει .Τότε μπαίνεις στη θέση του και άντε πιάσε τη μπαλίτσα...

Αν δε σου άρεσε κανένα από τα παραπάνω..διάλεξε εσύ παιχνίδι και εγώ ακολουθώ...προς το παρόν τουλάχιστον..

-Μη μου βάζεις κανόνες...με κουράζουν τα πρέπει και τα μη..παίξε και όπου μας βγάλει...

Ζητείται εγωισμός........

Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,

εἴμαστε κιόλας νεκροί...

Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ

ἔξω ἀπ' τὴν πόρτα σου,

ἐσὺ θὰ ξέρεις,

πῶς πέθανε σφαγμένος

ἀπ' τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,

ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα...

Ποδοπάτησε μέ,

νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία

νὰ μ'ἀγγίζεις...

(Αποσπάσμα από το ποίημα: Συγχώρα με αγάπη μου Τάσος Λειβαδίτης)

Εγωισμός.......Αξιοπρέπεια....Πόσο χαμηλά να πέσεις ακόμη;;;; Πόσο μπορείς;;; Για ποιόν λόγο;; Για ποιόν;; Ποιος το αξίζει περισσότερο από σένα;;  ΚΑΝΕΝΑΣ!!!

Κι όμως το κάνεις....δίνεις αξία σε άτομα που δε σου δίνουν ούτε τη μισή....τους ενισχύεις τον εγωισμό και τους δίνεις τη δύναμη να σε ποδοπατήσουν και όχι μόνο εσένα αλλά και τα επόμενα "θύματα". Το βλέπεις το λάθος....βλέπεις τον γκρεμό και πας και πέφτεις οικειοθελώς....έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά αλλά δεν ακούς κανέναν...θα το κάνω λες...θα το ζήσω...θα φάω τα μούτρα μου αλλιώς δε θα μάθω..Το κάνεις μια...το κάνεις δύο...το κάνεις τρεις....Ακόμα να μάθεις;;; Ακόμα..."Μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι....".αν δεν κάνεις αυτό που χεις στο κεφάλι σου δεν προκειται να ηρεμίσεις...ξεροκέφαλη...δεν υπάρχει λογική...αυτό είναι παράνοια...Έρωτας;;; Ας γελάσω...εξιδανικεύεις πράγματα και καταστάσεις ακριβώς επειδή δεν μπορείς να τα έχεις...αν τα είχες δε θα σε ένοιαζε...Πιστεύεις σε παραμύθια όχι γιατί είσαι χαζή αλλά επειδή το έχεις ανάγκη.. κάνεις πως δεν βλέπεις τα σημάδια και δεν καταλαβαίνεις γιατί περιμένεις να τα ακούσεις με τα ίδια σου τα αυτιά..(αλλά ποιος έχει τα κότσια να τα πει;;;;)..ίσως κατά βάθος πιστεύεις οτι στο τέλος θα δικαιωθείς και θα διαψεύσεις όσους σου έλεγαν "Μη" και "Σταμάτα". Δε θα γίνει και το ξέρεις....αλλά θα το κάνεις και θα το ξανακάνεις....Τι σου τα λεω;;; αφού δε με ακούς..ποτέ δε με άκουσες..πάντα το δικό σου...και μετά κλαις και στενοχωριέσαι...και εγώ θα γελάω..θα σου λέω:"Εγώ στα λεγα" ή μάλλον δε θα ξανασχοληθω μαζί σου γιατί κουράστηκα να με γράφεις...

Μικρή ξύπνα!ο κόσμος είναι κακός..τα παραμύθια είναι για παιδάκια, έρωτας δεν υπάρχει μόνο συμβιβασμός με κάποιες όμορφες στιγμές,..είσαι πολύ ψηλά για να πέφτεις τόσο χαμηλά..άφησε τους να ανέβουν για να σε φτάσουν!

-Θα σε περιμένω σε 2 χρόνια στο Oviedo....μου το υποσχέθηκες....

ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ

ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ

Περπατώ στους δρόμους και βλέπω πόρτες κλειστές,παντζούρια κλειστά,ρολά κατεβασμένα,κάγκελα και τείχη υψωμένα...Αυτή είναι η πραγματικότητα..αυτήν τη βλέπουν όλοι.Ας μιλήσουμε όμως για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω αλλά και μπροστά από αυτά...

Οι άνθρωποι , λοιπόν, που ζουν πίσω απ' αυτά είναι ευτυχισμένοι και ασφαλείς διότι μπορούν ελεύθεροι μέσα στη φυλακή τους να χτίσουν τη ζωή τους όπως αυτοί θέλουν μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανυποψίαστων ή και υποψιασμένων περαστικών. Μα είναι αυτό ευτυχία;;;Είναι....αν καταφέρεις σ'αυτή τη φυλακή να κλείσεις όλα όσα θεωρείς απαραίτητα για να είσαι αυτάρκης..Και συνήθως αυτά που χρειάζεσαι είναι πολύ μικρά και απλά...και όμως..τόσο δυσεύρετα.."κλειδωμένα". Αποτέλεσμα;; Άνθρωποι κλεισμένοι στους 4 τοίχους...ή μήπως στον έναν τεράστιο τοίχο;; Αυτόν που υψώνουμε εμείς οι ίδιοι...της μοναξιάς, της κατάθλιψης και της μιζέριας.

Και τώρα πάμε στους "εκτός των τειχών", στους "εκτεθειμένους".Καθημερινά βλέπεις εκατοντάδες κόσμο στο δρόμο και μιλάς με δεκάδες. Ο καθένας διαφορετικός, ο καθένας κουβαλά τη δική του πονεμένη ιστορία είτε το λέει είτε όχι. Ακούς κλάματα παιδιών, γέλια εφήβων και ιστορίες ηλικιωμένων. Παρέλειψα-δεν ξέχασα-τους ενήλικες.Όχι τυχαία. Εδώ τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Έχω καταλήξει σε δυο τύπους ανθρώπων...οι "ανοιχτοί" και οι "κλειδωμένοι"...που στο τέλος καταλήγουν σ' ένα. Οι πρώτοι είναι αυτοί που φαινομενικά είναι πολύ ενθουσιώδεις ,κοινωνικότατοι, λαλίστατοι και αισιόδοξοι που σου δίνουν την εντύπωση οτι τα έχουν όλα λυμένα στη ζωή τους.Δεν το ψάχνεις όμως και περισσότερο, δεν σ'ενδιαφέρει.Σου αρκεί που σε παρασύρουν με την αύρα τους, σε κάνουν να ξεφεύγεις και να ταξιδεύεις. Και εκεί που έχεις ετοιμάσει τις βαλίτσες σου γι' άλλες πολιτειες και είσαι στα μισά του ταξιδιού..απότομη προσγείωση! Και καλά όταν υπάρχει προειδοποιήση...όταν δεν υπάρχει;;;Και αυτό γιατί ο "ανοιχτός" τύπος για κάποιο λόγο κλειδώθηκε. Ο λόγος συνήθως παραμένει άγνωστος..και να φανερωθεί συνήθως δε θα ναι ο πραγματικός..Και μένεις να δοκιμάζεις κλειδιά να τον ανοίξεις..Μάταια όμως..απογοητεύεσαι και κλειδώνεσαι και εσύ.

Και έχουμε τέλος τους εκ φύσεως κλειδωμένους.Απρόσιτοι,λιγομίλητοι,αντιδραστικοι..πολύ δύσκολα θα σου ανοίξουν να μπεις στον κόσμο τους αλλά αν σου ανοίξουν σημαίνει οτι αξίζεις να βρίσκεσαι εκεί.Ίσως είναι και οι καλύτεροι της υπόθεσης...οι πιο προστατευμένοι ..Και εδώ έρχονται και προστίθενται και οι πρώην "ανοιχτοί" αλλά και οι κυριολεκτικά "κλειδωμένοι" που αναφέραμε στη αρχή. 
Οπότε...σας καλωσορίζουμε στην κοινωνία των κλειδωμένων....παντού τείχη, πόρτες, κλειδαριές...φόβος να δώσεις...να δοθείς..να δεθείς..να εκτεθείς..Καλή μας διασκέδαση!

-Γι' αυτό, μωρό μου,την επόμενη φορά μη με ρωτάς γιατί είμαι κλειδωμένη...βρες τα κλειδιά...αλλά άμα με ξεκλειδώσεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες..

"Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας. "
Κώστας Ουράνης