Όρια,περιθώρια,λογική...αγνωστες λέξεις για σενα...πως να βάλεις μια ανυπόταχτη καρδιά σε τάξη...πως να της κλείσεις τα μάτια να μη βλέπει...ο,τι και να κάνεις πάντα θα φυλάει τσίλιες και σε ανύποπτη στιγμή θα δραπετεύσει..βγάζοντας κοροιδευτικά την γλώσσα στη λογική. Μονοπάτια γνώριμα πια, τίποτα δε σε τρομάζει....καμία εκπληξη...έπεσες οικειοθελώς στη φωτιά...μπορείς να καείς με την ησυχία σου...μη ζητήσεις ευθύνες...μην απαιτήσεις από τους άλλους να δουν με τα μάτια σου...ανώφελο!Πόνεσες ανθρώπους που σε αγάπησαν...όχι γιατι το ήθελες αλλά γιατί δε γινόταν αλλιώς...Για μια φορά και μόνο...παλεψε για σενα και μόνο...για κανέναν αλλον...οτι αξίζει θα σε ακολουθήσει..αν δεν το κανει να χαρεις γιατί ακολούθησες το δρόμο που σου έδειχνε η καρδια..
Και πως να κρυφτείς από τον έρωτα....ναι αυτο το ζωηρό παιδάκι με το τόξο που σημαδεψε κατευθείαν στην καρδιά σου...πως να παλεψεις με αυτό που σου δημιουργει αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι...που σου μεθάει το μυαλό και κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά σα να θέλει να δραπετεύσει από το στήθος σου...
Ναι φίλοι μου..αυτό είναι έρωτας...οταν δεν σε νοιαζει τίποτα και κανένας...όταν χάνεσαι στο βλέμμα του...όταν βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα πράσινα του μάτια.. όταν ένα φιλί δινει φωτιά στην καρδιά..οταν όλα μακρυα του φαίνονται μέτρια και απλά μετράς ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα για να βρεθεις στην αγκαλια του...αυτή η αγκαλιά που μοιάζει με την τέλεια κρυψώνα από όλους και από όλα...Ε ναι λοιπον...αυτό είναι ΕΡΩΤΑΣ και οφείλεις να το ζήσεις!
Και μια αφιέρωση:
Κάθε φορά που με κοιτάς
Μου μοιάζουν τα γλυκά σου μάτια σαν τοπία μαγικά
Αντίθετά μου, αν θα πας
Εγώ θα σπάσω σε κομμάτια, σαν καθρέφτης ξαφνικά
Μ’ αγγίζεις και πεθαίνω
Τ’ αντίο πια σπασμένο
Δε θα φύγω, στο ’χω πει
Καρδιά μου, σου ανήκω
Ακόμα κι όταν λείπω, βρίσκομαι εκεί
Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτή η αγάπη
Σ’ αυτού του κόσμου τα μικρά, σπουδαίο κάτι
Απ’ τ’ ουρανού τα λαμπερά ως το κρεβάτι
Ένα σώμα μια ζωή
Στα χίλια χρόνια μια φορά αυτό το πάθος
Στα ταραγμένα σου νερά, εγώ ο βράχος
Κι αν έχεις χάρτινα φτερά κι αν είσαι λάθος
Το χρόνο άσε, να το πει
Σαν το φεγγάρι τ’ ουρανού
Θα είμαι εδώ και φως θα ρίχνω, όταν τρέμεις τις σκιές
Και μέσα στα βαθιά του νου
Με αγκαλιές μου θα σου δείχνω, πώς το χτες σου, να το καις
Και πως να κρυφτείς από τον έρωτα....ναι αυτο το ζωηρό παιδάκι με το τόξο που σημαδεψε κατευθείαν στην καρδιά σου...πως να παλεψεις με αυτό που σου δημιουργει αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι...που σου μεθάει το μυαλό και κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά σα να θέλει να δραπετεύσει από το στήθος σου...
Ναι φίλοι μου..αυτό είναι έρωτας...οταν δεν σε νοιαζει τίποτα και κανένας...όταν χάνεσαι στο βλέμμα του...όταν βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα πράσινα του μάτια.. όταν ένα φιλί δινει φωτιά στην καρδιά..οταν όλα μακρυα του φαίνονται μέτρια και απλά μετράς ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα για να βρεθεις στην αγκαλια του...αυτή η αγκαλιά που μοιάζει με την τέλεια κρυψώνα από όλους και από όλα...Ε ναι λοιπον...αυτό είναι ΕΡΩΤΑΣ και οφείλεις να το ζήσεις!
Και μια αφιέρωση:
